لوازم التحریر نوستالژیک...

اسم نوستالژیک که می آید ذهن اکثرمان پر می کشد به نوستالژی های دهه شصت. مخصوصا لوازم التحریرهایش.

مدادهای سوسمارنشان و شمشیرنشان که همه ما دهه شصتی ها داشتن و لذت نوشتن با آن را تجربه کرده ایم. تراش های دایره ای شکل رنگ رنگی و بعضی هامان که خوش شانس بودیم مدادتراش مخزن دار فیلی داشتیم و لازم نبود تا کنار سطل برویم و مدادهایمان را بتراشیم. می نشستم پشت میزمان و یک نیم نگاه با گوشه چشم به چپ و یک نیم نگاه با گوشه چشم به راست می انداختیم و با خوشحالی و غرور مدادمان را می تراشیدیم. حتما متوجه منظورم شده اید. بله؛ ما سه نفره روی نیمکت هایمان می نشستیم و جمعیت کلاسمان حدود 40 نفر بود.

همه مان هم دفتری داشتیم که با منگنه صحافی شده بود و روی جلدش یک گل شطرنجی داشت و کنارش تعداد برگه های دفتر نوشته شده بود. پشت جلد همین دفتر یک آدمک شطرنجی چاپ شده بود که به شعار "تعلیم و تربیت عبادت است" اشاره می کرد. بعضی هامان هم دفتر دولوکس داشتیم و تمام سال شعار"دانایی توانایی است" جلوی چشممان بود. دفترهایی که خودمان با خودکار قرمز صفحات آن را خط کشی عمودی می کردیم تا شروع خط برای نوشتن مشخص باشد. پاک کن دورنگ هایی که با خودکار اسممان را رویش می نوشتیم تا در صورت گم شدن، به دست صاحبش برسد.

لوازم التحریرمان را به مرتب ترین شکل ممکن داخل محفظه های جامدادی کتابی مان می چیدیم و هر روز قبل از بازگشت به خانه مطمئن می شدیم که هیچ محفظه ای خالی نیست و وسیله ای را گم نکرده ایم. اگر خیلی خوش شانس بودیم جامدادی هایمان دوطبقه یا دوطرفه بود و مدادرنگی هایمان را هم در آن می چیدیم و هر روز همراهمان بود. مدادرنگی هایی که با آن در دفتر فیلی مان نقاشی می کشیدیم و از برگه های خاص و کاغذ پوستی اش لذت می بردیم.

اولین روز مدرسه را هم با موزیک "باز آمد بوی ماه مدرسه" شروع می کردیم و تا مدرسه شاد و خندان از ذوق پر می کشیدیم. حتی در روپوش های یک دست سرمه ای و مقنه های چانه دارمان. حتی با کوله پشتی های سنگین و غیر استانداردمان.

شما هم اگر خاطره شیرینی دارید با ما در قسمت نظرات در میان بگذارید.